خانه ی دوست کجاست؟


در فلق بود که پرسید سوار


اسمان مکثی کرد


رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت/ به تاریکی شن ها بخشید/وبه انگشت نشان داد سپیداری و گفت/نرسیده به درخت/کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است/ودر آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت ابی است/می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ،سربه در می اردپ/س به سمت گل تنهایی می پیچی/دو قدم مانده به گل/پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی/وتورا ترسی شفاف فرا می گیرد/در صمیمیت سیال فضا، خش خشی می شنوی/کودکی می بینی /رفته از کاج بلندی بالا،جوجه بردارد از لانه ی نور /و از او می پرسی /خانه ی دوست کجاست؟

نوشته شده توسط خانم بنیادی